De zwaargewichten die in het boksen de wereldtitel in handen hebben gehad, waaronder de nu 56-jarige Mike Tyson, kunnen stellen dat ze het hoogst haalbare hebben bereikt.

Maar er staan op de lange lijst titel-houders natuurlijk enkele boksers, die met kop en schouders boven de rest uitsteken en wij nemen hier een aantal van die uitzonderlijke vechters onder de loep.

Louis en Marciano laten diepe sporen na

John L Sullivan werd in 1882 de eerste erkende wereldkampioen zwaargewicht, nadat hij aanvankelijk carrière maakte als bare-knuckle-vechter. Vechters als Jim Jeffries, Jack Dempsey en Jack Johnson, de eerste zwarte vechter die de titel droeg, waren beroemd voor het einde van de jaren 1920, maar degene die als eerste aanspraak kan maken op de titel is waarschijnlijk Joe Louis.

The Brown Bomber verdedigde 25 keer zijn titel, die hij in 1937 had gewonnen, en dat is tot op heden door geen enkele andere bokser in de divisie geëvenaard. Bovendien heeft niemand de zwaargewicht titel langer in zijn bezit gehad dan 11 jaar en tien maanden.

Louis' beroemdste gevecht was zijn rematch in 1938 in het Yankee Stadium tegen Max Schmeling Dat gevecht won hij binnen één ronde en dat was een enorme tegenslag voor de Duitse propagandamachine van die tijd.

Dat Louis, die opgroeide in nederige omstandigheden in Alabama en een ware held werd voor zwarte Amerikanen, zulke records neerzette verklaart dat wij hem hier noemen. En één van de drie vechters die hem, in zijn 69 professionele gevechten tellende carrière wist te verslaan, Rocky Marciano, mag ook niet onvermeld blijven.

Louis was al ver over zijn hoogtepunt heen, toen Marciano hem in 1951 versloeg in Madison Square Garden. De Rock uit Brockton wist al zijn 49 professionele gevechten te winnen, waarvan 43 voortijdig en hij is de enige kampioen zwaargewicht die ongeslagen is gebleven. Zo'n bokser kunnen we natuurlijk niet vergeten.

Het gouden tijdperk der zwaargewichten

Het echte begin van het gouden tijdperk voor zwaargewicht boksen begon waarschijnlijk op 25 februari 1964 toen een 22-jarige uit Louisville, Cassius Clay genaamd, Sonny Liston versloeg in een partij in Miami Beach, die voor een enorme schok zorgde.

Clay doopte zichzelf al snel om naar Muhammad Ali en wordt wereldwijd gezien als één van de grootste sporticonen van de 20e eeuw.

Ali's 'tale of the tape' vertelt niet zijn hele verhaal en men zou kunnen aanvoeren dat zijn beste boksjaren werden verspild omdat hij een driejarig verbod moest uitzitten, nadat hij geweigerd had deel te nemen aan de Vietnam oorlog.

Nadat hij in 1970 zijn licentie had teruggekregen, werd hij, in wat wel het Gevecht van de Eeuw werd genoemd, in Madison Square Garden via een unanieme beslissing verslagen door een andere grote kampioen, Joe Frazier. die Ali in de laatste ronde naar het canvas wist te slaan.

Frazier zou de titel in handen houden tot januari 1973 toen zijn 29-0 record werd verbroken door een verpulverende prestatie van George Foreman, die de kampioen bedolf onder een storm van stoten en hem wel zes keer neersloeg, voordat het gevecht in Kingston - Jamaica door de scheidsrechter werd gestopt in de tweede ronde.

Alle drie domineerden de scène in de jaren 1970 en kunnen allen worden beschouwd als het beste van het beste.

Gevechten zoals 'Rumble in the Jungle', toen Ali toestond dat Foreman zichzelf uitputte voordat hij hem in de achtste ronde op dramatische wijze neerhaalde, en Thrilla in Manilla - toen Ali en Frazier het in de hitte van 38 graden op de Filippijnen met elkaar aan de stok kregen - zullen de geschiedenis ingaan als enkele van de grootste sportgevechten uit de geschiedenis.

Alle drie de mannen behoorden tot de grootste zwaargewichten die ooit in de ring hebben gestaan. Foreman, die in 1977 met pensioen ging, kwam in 1994 terug en won 45-jarige leeftijd nog een wereldtitel door Michael Moorer te verslaan.

De volgende generatie

Boksen zou nooit meer dezelfde aantrekkingskracht hebben op het grote publiek, als tijdens het gouden tijdperk, maar Larry Holmes, die Ali's voormalig sparringpartner was en die The Greatest in 1980 in zijn voorlaatste gevecht wist te verslaan, verdient zeker een vermelding.

Holmes won zijn eerste 48 gevechten, maar was niet in staat om Marciano's record te evenaren, omdat hij in 1985 verrassend genoeg werd verslagen door Michael Spinks.

Zijn record werd misschien bezoedeld door verschillende comebacks, waarvan één tegen de onbetwiste ster van de jaren '80, Mike Tyson.

De New Yorker kondigde zichzelf aan in de scène met een agressieve stijl die indruk gaf dat hij gewoonweg onverslaanbaar was.

Hij was pas 20 jaar oud toen hij de wereldtitel won tegen Trevor Berbick, die wankelend door de ring ging, toen hij in de tweede ronde van hun gevecht in Las Vegas op een hoop was geslagen. Tyson leek voorbestemd om een decennium aan de top van het professionele boksen te staan.

Meer vernietigende optredens volgden, met inbegrip van een slechts 91-seconden durend gevecht tegen Spinks Maar daarna volgde één van de grootste schokken in de sport ooit, toen hij in 1990 in Tokio neerging tegen James Buster Douglas.

Tyson moest zich voor drie jaar terugtrekken uit de ring en hoewel hij daarna nog altijd goede publiekstrekker was, had dat meer te maken met de controverse rondom zijn persoon, dan met zijn capaciteiten van die tijd.

Gezien de ruwe kracht die hij in de eerste jaren van zijn carrière liet zien, moet hij toch worden beschouwd als een van de allergrootsten.

Het nalatig zijn zijn om een van de mannen die hem wist te verslaan, Lennox Lewis, niet in dit rijtje te noemen.

Lewis werd in 1992 de eerste Britse wereldkampioen zwaargewicht van de 20e eeuw en verdedigde zijn titel drie keer met succes, waaronder tegen Frank Bruno, voordat hij tegen een enorme nederlaag op liep tegen Oliver McCall.

Na het heroveren van zijn titel, het feit dat hij Tyson en Evander Holyfield versloeg - na een controversieel gelijkspel waarin zijn tegenstander volgens vele commentatoren veel geluk had - kan men gerust stellen dat hij het verdient om tot de grootste zwaargewichten ooit te worden gerekend.