Artikel gepubliceerd op (16/09/2022)
De eerste titelverdediging van Max Verstappen in de Formule 1 begon afgelopen maart onfortuinlijk toen de Red Bull van de Nederlander in twee van de eerste drie races van het seizoen te kampen kreeg met mechanische problemen.
Bovendien reed Verstappen geen van beide races aan de leiding toen hij uitviel. Ferrari's Charles Leclerc nam al vroeg de leiding in het klassement dit seizoen.
Maar na een dramatische ommekeer en een hele sterke comeback krijgt de Nederlander in Singapore, met nog vijf races op de kalender, zijn eerste kans om een tweede titel te pakken. De kans dat Verstappen de Singapore Grand Prix op zijn naam schrijft, is 2/5. De kansen op zijn tweede wereldtitel en de Red Bull constructeurstitel zijn op dit moment 1/8.
Ferrari slaagde er dus niet in om hun vroege potentie waar te maken, met slechte betrouwbaarheid, fouten van coureurs en strategische blunders als bijdragende factoren aan de tegenvallende resultaten. Ondertussen reed Max Verstappen bijna foutloos het hele seizoen, gesteund door een net zo foutloos Red Bull team.
Een periode van dominantie door één coureur is niets nieuws binnen de Formule 1.
Een schijnbaar onoverwinnelijke coureur aan de leiding, die de anderen moeten proberen te verslaan, is zelfs onderdeel van de aantrekkingskracht van de sport voor veel fans. Hier kijken we naar enkele andere dominante Formule 1-coureurs uit het verleden.
Alberto Ascari (Ferrari) - 1952
Met weinig races op de kalender, niet veel punten om te winnen en onbetrouwbaarheid rondom elke raceauto, waren er in de begindagen van de F1 niet veel dominante seizoenen. Het seizoen van 1952 was de eerste echte eenmansshow toen Alberto Ascari onverslaanbaar bleek in zijn Ferrari.
Ascari miste de openingsrace, de Grand Prix van Zwitserland, omdat die samenviel met de Indy 500-kwalificatie. Dat weerhield Ascari niet van de titel. Hij won alle resterende zes races van het seizoen. Omdat coureurs alleen hun beste vier resultaten mochten laten meetellen voor het kampioenschap, eindigde Ascari met een perfecte score en pakte de titel vóór zijn teamgenoot, de wereldkampioen van 1950, Giuseppe Farina.
Nigel Mansell (Williams) - 1992
Niemand heeft ooit ogenschijnlijk meer opgeofferd om zijn Formule 1-droom te verwezenlijken dan Nigel Mansell. Na een reeks bijna-ongelukken werd het geduld van de besnorde Brit eindelijk beloond in zijn dertiende seizoen in 1992.
Het Williams-team produceerde de technologisch meest geavanceerde raceauto tot dan toe gezien en Mansell maakte er goed gebruik van. De Brit won de eerste vijf races van het 16 ronden tellende seizoen - een start die daarna nooit meer is overtroffen.
Hoewel er slechts vier overwinningen volgden, pakte Red Five het kampioenschap al tijdens de elfde ronde, in Hongarije. Mansell sloot het seizoen af met 14 van de 16 pole positions op zijn naam.
Nadat Mansell aan het eind van het seizoen de Formule 1 verliet, vertrok hij naar Amerika, waar hij in 1993 op 40-jarige leeftijd bij de eerste poging het Indycar-kampioenschap won.
Michael Schumacher (Ferrari) - 2002 & 2004
Het duurde tot zijn vijfde seizoen bij Ferrari, maar eindelijk eiste Michael Schumacher de eerste wereldtitel van de Scuderia sinds 1979 op. Halverwege het decennium had de Duitser de recordboeken al herschreven.
In een tijd waarin meer dan 40 procent van het veld naar verwachting de race niet zou uitrijden, zag Schumacher niet alleen de finishlijn, maar verscheen ook op het podium in alle 17 rondes in 2002.
Met 11 overwinningen, vijf tweede plaatsen en een derde plek, eindigde de Duitse coureur het seizoen met 144 punten. Zijn naaste uitdager, Rubens Barrichello, eindigde met 77 punten.
Het kampioenschap was al gewonnen in Frankrijk met nog zes races te gaan - een record dat nog altijd staat - en een groot aantal regelwijzigingen werden aangekondigd voor het 2003 seizoen om een herhaling te voorkomen van wat veel fans een saai seizoen vonden.
Maar twee jaar later was Schumacher in dezelfde onverslaanbare vorm en won hij 12 van de eerste 13 races. Het voordeel van de 2004 Ferrari ten opzichte van de rest van het veld betekende wel dat Barrichello theoretisch in de race kon blijven tot vijf races voor het einde van het seizoen.
Meer Formule 1 Nieuws:
Formule 1 – Grand Prix van Italië: De teambazen aan het woord
Formule 1: Verstappen wint eindelijk Monza, De Vries rijder van de dag
Formule 1: GP van Italië – Wat er eerder gebeurde op Monza
Formule 1: Hoe gaat het met de Formule 2-winnaars in de Formule 1?
Sebastian Vettel (Red Bull) - 2011 & 2013
Voordat de overgang van de Formule 1 naar hybride motoren in 2014 het begin van het Mercedes-tijdperk inluidde, behaalde Sebastian Vettel met Red Bull tussen 2010 en 2013 vier opeenvolgende titels.
Nadat hij tijdens de laatste race van 2010 het nog van vier andere coureurs moest winnen, won Vettel zes van de eerste acht races van 2011. De Duitser sloot het jaar af met 11 overwinningen en een recordaantal van 15 pole positions.
De Duitser pakte de titel door in Japan derde te worden met nog vier races te gaan. Vettel eindigde het seizoen met 122 punten voorsprong op rivaal Jenson Button van McLaren.
Na slechts vier van de eerste tien races van 2013 te hebben gewonnen, hadden de rivalen van de toenmalige drievoudig wereldkampioen Vettel een sprankje hoop. Maar door alle resterende negen races te winnen, eiste de Red Bull-coureur zijn vierde en laatste titel op met maar liefst 155 punten voorsprong.
Lewis Hamilton (Mercedes) - 2020
Tot aan dit seizoen waren Lewis Hamilton en Mercedes de te kloppen coureur en team combinatie, en nooit waren ze dominanter dan in Hamiltons zevende wereldkampioenschap in 2020.
In een ingekort kampioenschap van slechts 17 races won Hamilton 11 van de 16 waaraan hij deelnam.
Veelzeggender is het feit dat de Brit in de eerste 15 races van het seizoen slechts één keer werd verslagen in een race waarin hij geen straf kreeg en dat geen enkele andere coureur meer dan twee overwinningen behaalde datzelfde seizoen.
Max Verstappen (Red Bull) – 2022?
Het lijkt er op dit moment op dat Max Verstappen’s eerste dominante seizoen, hij won elf van de zestien races dit jaar, gaat eindigen in een tweede wereldkampioenschap voor de Nederlander. Of dit al gaat gebeuren bij de Singapore Grand Prix? We gaan het 2 oktober zien.
